DNS کوتاه شده عبارت انگلیسی Domain Name System است. ما از طریق دی ان اس یا اسامی دامنه به اطلاعات دنیای وب دسترسی پیدا می‌کنیم. برای مثال، دامنه stockland.ir برای شما قابل خواندن است اما کامپیوتر که متوجه این آدرس نمی‌شود. DNS این آدرس را به زبان کامپیوتر که همان IP است برمی‌گرداند و شما را به صفحه سایت استوک لند می‌رساند. هر دستگاهی که به اینترنت متصل است IP مخصوص به خود را دارد و مرورگرهای وب هم از طریق همین آی‌پی‌ها با هم در تعامل‌اند.
شاید برایتان سوال باشد اصلا این DNS از کجا آمده؟
وقتی اینترنت شروع به کار کرد، کار کردن با آدرس‌های IP خیلی هم سخت نبود. اما خیلی طول نکشید که دستگاه‌های بیشتری به شبکه ملحق شدند. با وجود اینکه هنوز می‌شد یک آدرس IP را در مرورگر خود تایپ کرد و به وب‌سایت مورد نظر رسید اما کاربران نام‌هایی را می‌خواستند که به خاطر سپردن آن‌ها آسان‌تر باشد.
در ابتدا شخصی به‌نام خانم الیزابت فاینلر از دانشگاه استنفورد سعی کرد تا همه اسامی و آدرس‌ها را در یک فابل متنی معروف به hosts.txt در فهرست اصلی هر کامپیوتر متصل به اینترنت قرار دهد. اما وقتی میلیون‌ها دامنه به اینترنت اضافه شدند، دیگر راهکار خانم فاینلر هم جوابگوی آن همه شلوغی و پیچیدگی نبود. تا اینکه در سال 1983، محققی به‌نام پل موکاپتریس، راه حل جدیدی به‌نام DNS را پیشنهاد کرد.
DNS چیست؟
سیستم نامگذاری اینترنتی یا DNS، مسئول ترجمه اسامی دامنه‌ها به یک IP خاص است تا کاربر بتواند منابع اینترنتی درخواستی را دریافت کند. دی ان اس در واقع دفترچه تلفن اینترنت است. درست شبیه یک دفترچه تلفن، دی ان اس وظیفه دارد تا نام یک دامنه (مثلا، facebook.com) را به آدرس IP واقعی سرور ترجمه کند. سرورهای دی ان اس درخواست‌ها برای دامنه‌های خاص را به آدرس‌های IP ترجمه کرده و کنترل می‌کنند تا وقتی کاربری نام دامنه‌ای را در مرورگر خود وارد می‌کند، دقیقا به کدام سرور دسترسی داشته باشد.
لپ تاپ، تلفن همراه و خلاصه هر دستگاه متصل به اینترنت، درست شبیه اثر انگشت آدرس IP منحصر به فرد خود را دارد که سایر دستگاه‌ها برای پیدا کردن و شناختنش از آن استفاده می‌کنند. سرورهای DNS نیاز انسان به حفظ آدرس‌های IP مثل 192.168.1.1 یا آدرس‌های IP جدید و پیچیده‌تر الفبایی-عددی مثل 2400:cb00:2048:1::c629:d7a2 را از بین می‌برند.
سرورهای DNS کار کاربران را ساده می‌کنند تا فقط با وارد کردن کلمات عادی مثل Fortinet.com در مرورگرهای خود به نتیجه مورد انتظار خود برسند. بدون اینکه نیازی به وارد کردن آدرس IP هر وب سایت باشد.
DNS چگونه کار می‌کند؟
وقتی که کاربر نام یک دامنه را در مرورگر وب خود وارد می‌کند، بلافاصله به سایتی که می‌خواهد منتقل می‌شود. اما این کار به ظاهر ساده و فوری، طی چند مرحله انجام می‌شود.
برای بالا آمدن سایت یا هر آدرسی، باید بین آنچه کاربر در مرورگر خود تایپ می‌کند (stockaran.com) و آدرس کامپیوتر پسند آن تطابق وجود داشته باشد. به‌طوری که لازم است تا کامپیوتر شما آدرس IP مربوط به دامنه را از سرور DNS بپرسد.
شرکت ارائه دهنده خدمات اینترنتی ISP، سرورهای DNS را ارائه می‌کنند. به لطف سرورهای DNS، کاربران مجبور نیستند IPهای پیچیده‌ای مثل 216.58.217.206 را که آدرس IP گوگل است، حفظ کنند. آدرس‌های IP برای هر دامنه معمولا در حافظه پنهان (catch) ذخیره می‌شوند. درخواست‌های تکراری به یک دامنه خاص، دیگر در صف درخواست دی ان اس نمی‌مانند زیرا کامپیوتر شما آدرس IP مربوط به آن دامنه را هنوز به خاطر دارد.
مراحل جستوجوی سرور دی ان اس
وقتی stockaran.com را در مرورگر خود تایپ می‌کنید، درخواست شما در دنیای اینترنت سفر می‌کند تا توسط یک DNS resolver دریافت شود. DNS resolver اولین ایستگاه در مراحل جستجوی DNS است که به درخواست اولیه کاربر رسیدگی می‌کند. سپس، با دیگر سرورهای DNS ارتباط برقرار می‌کند تا آدرس IP مناسب را پیدا کند.
DNS resolver به دنبال یک DNS از نوع root nameserver می‌گردد. root nameserver اولین گام را برای ترجمه برمی‌دارد
وقتی root nameserver درخواستی را از DNS resolver دریافت کرد، TLD مرتبط با دامنه را شناسایی می‌کند. سپس DNS resolver را راهنمایی می‌کند تا سراغ سرور TLD صحیح برود. TLD همان قسمت انتهای نام دامنه است، مانند .com، .org، .online و .net.
root nameserver اینبار به TLD درخواست می‌دهد. TLD هم در جواب این درخواست، آی پی دامنه را در اختیار root nameserver گذاشته و درخواست را به nameserver ارسال می کند. nameserver چیزی شبیه به نام دامنه است. هاستینگ‌ها معمولا دو یا چند آدرس nameserver دارند.
در نهایت آدرس IP برای مثال stockaran.com از nameserver به root nameserver بر می‌گردد. سپس DNS resolver با آدرس IP دامنه درخواستی به شما که پشت مرورگر وب نشسته‌اید پاسخ می‌دهد.
